اهمیت انرژی های تجدید پذیر برای دستیابی به اهداف تغییر اقلیم و توسعه پایدار توسط اتحادیه بین المللی انرژی تجدید پذیر(اتحادیه REN) کنفرانسCOP18 امروز در دوحه قطر ارائه شد. خانم تریسی لین، مدیر این برنامه در طول برنامه جانبی کنفرانس به معرفی IHA در مورد انرژیهای 100٪ تجدید پذیر پرداخت. این ارائه شامل مطالعات موردی و نمونه هایی از مناطق و جوامع شهری میشد که در اصل توسط اتحادیه بین المللی انرژی تجدید پذیر(اتحادیه REN ) سازمان دهی شده است. تغییرات اقلیمی یک تفکر مجدد درخصوص سیاست های اقلیمی و انرژی در سراسر جهان را سرعت داده است. موافقت نامه هایی در سراسر جهان، مثل پروتکل کیوتو و همچنین قوانین منطقه ای، مثل دستورالعمل 2001 اتحادیه اروپا (EU) در مورد انرژی های تجدید پذیر و همچنین قوانین ملی، اکثر کشورها را متعهد به تولید انرژی الکتریسیته از منابع کم کربن نموده است. این قوانین منجر به افزایش تولید همه منابع تجدید پذیر شامل منابع مختلفی مانند باد وخورشید شده است. انرژی برقآبی علاوه براینکه جزو اینگونه انرژی های تجدید پذیر محسوب می شود، مزایای دیگری مانند ذخیره سازی انرژی و پایداری سیستم نیز به یک سیستم تولید برق ارائه می دهد. این مزایای اضافی به گشترش سایر فناوری های انرژیهای تجدید پذیر کمک می کنند و انرژی برقابی را به یک فناروری حساس در رسیدن به اهداف اقلیمی بدل می کند. خانم لین همچنین گفت: « انرژی برق آبی در حال حاضر بار پایه و اوج عرضه در بسیاری از کشورها را فراهم می کند. همچنین به علاوه می تواند خدمات فرعی مهم دیگری را نیز فراهم کند. این موارد شامل تنظیم مقررات، پاسخ فرکانس، عرضه واکنشی، زمانبندی و سرویس شروع سیاه می باشند. ذخیره سازی بصورت آب در یک مخزن، می تواند یک پیشتیبان برای تولید سایر انرژیهای تجدید پذیر باشد. به اینصورت که می تواند عرضه را پشتیبانی کند در در حالی که گونه های دیگر انرژی این توانایی را ندارند. نیروگاه آبی تلمبه ذخیره ای فرصت اضافی پمپ کردن آب را ایجاب می کند وقتی انرژی های تجدید پذیر دیگر انرژی مازاد را تولید می کنند، بنابراین اطمینان حاصل می شود که الکتریسیته اضافه هدر داده نشده. این الکتریسیته پس از آن در زمانهای تقاضای بالا آزاد شده." در برنامه جانبی سمینار امروز، مطالعات موردی از سیستمهای انرژی تجدید پذیر موفق معرفی شدند. خانم لین از توسعه برقآبی در نواحی عمده جهان یک دید کلی بیان کرد و سپس مثالی از کشور ایسلند نشان داد که در آن کار انرژی زمین گرمایی و انرژی برقآبی بصورت توأمان برای ساختن یک سیستم 100% تجدیدپذیر گرما و قدرت ، استفاده شده است. سخنرانی های دیگری نیز توسط ژانگ پانگ، مدیر انجمن بین المللی انرژی زمین گرمایی و همچنین آقای دِیو رِن، رئیس انجمن بین المللی انرژی خورشیدی و آقای هنیز کوپِتز رئیس انجمن جهانی بیوانرژی و آقای جِل آندرسون متخصص سیاستگذاری انجمن بیوانرژی سوئد و آقای استفان گسانگر، دبیرکل انجمن جهانی انرژی بادی و پاچن فلوتو از موسسه بازرگانی پایدار ارائه شدند. فراتر از کاهش تولید گازهای گلخانه ای در نیروگاههای برقابی، تطبیق دادن این نیروگاهها از طریق مدیریت منابع آب نیز یک مسئله اصلی در پاسخ به تغییرات اقلیمی است. خانم لین افزود: «نقش انرژی برقابی پایدار در کاهش گازهای گلخانه ای و تطبیق نیروگاهها درتغییرات اقلیمی به درستی توسط مسئولان فهمیده نشده است. نقش زیرساخت های آب در امنیت آبی جهانی و همچنین اطمینان از مقاومت در برابر اثرات تغییرات اقلیمی حیاتی است. انرژی برقآبی می تواند نقش تأمین مالی برای زیرساخت های ذخیره آب را ایفاء کند که این نقش برای موضوع تطبیق در بخش آب بسیار مهم است. اضافه کردن انرژی برق بی به عنوان یک مولفه نه تنها برق کم کربن فراهم می کند، بلکه جوامع را قادر می سازد تا از خدمات متعدد ذخیره سازی آب از قبیل محافظت در برابر سیلاب ها یا خشکسالی بهره مند شوند.» انجمن بین المللی برقآبی (IHA) بعنوان بخشی از اتحادیه بین المللی انرژی های تجدیدپذیر(اتحادیه REN) ،که بطورفعال در این کنفرانس شرکت کرده است تا از توجه کافی به سهم انرژی برقآبی پایدار در حمایت از توسعه منطقه ای در جهانی که به اقلیم توجه می کند، اطمینان حاصل کند. هجدهمین کنفرانس طرفهای شرکت کننده (COP 18) کنوانسیون سازمان ملل در چارچوب تغییرات اقلیمی (UNFCCC) از 6 آذر تا 19 آذر در دوحه قطر برگزار شد. این واقعه نشان دهنده یک فرصت برای تصمیم گیران جهان برای ایجاد گام های مثبتی در جهت پرداختن به چالش های مرتبط با تغییرات اقلیمی، کاهش فقر و توسعه پایدار است. دیپلمات‌ها از سرتاسر جهان در دوحه قطر گرد آمدند تا با حضور در مذاکرات آب‌وهوایی سازمان ملل، آینده پروتکل کیوتو را بررسی کنند. دور اول تعهدات طی سالهای 2012 ـ 2008 بوده که کاهش گازهای گلخانه‌ای طی مدت مذکور برای کشورهای توسعه یافته معروف به کشورهای ضمیمه یک الزام آور و برای کشورهای در حال توسعه داوطلبانه بوده است. تعهدات دور دوم نیز قرار است به همین منوال ادامه یابد. جایی که مذاکره‌کنندگان امیدوار بودند تا به توافقی در رابطه با مرحله دوم پروتکل کیوتو برسند و پایه‌های عهدنامه بین المللی جدیدی را بنیان گذاری کنند که تا سال 2020/1399 اجرایی شود. و سوال مهمی که در این خصوص وجود دارد این است که آیا با این گونه تعهدات می‎توان به نجات زمین از تغییرات فاجعه بار آب وهوایی امیدوار بود؟